İnstagramla imtihan

Sosyal medyada özellikle instagramda paylaşımlar yapmayı severim,daha doğrusu severdim. Yavru akşamları erken saatte uyur,uyuyunca instagram en büyük eğlencelerimden biriydi. Karşılıklı beğeniler,takipler,yorumlar,aşırı abartılı sevgi sözcükleri pembe ama yalan bir dünyada ufak da olsa eğlendirirdi beni. Hiç olmayan bir şeyi koymadım,yalan söylemedim. Hep olduğum gibiydim. Sanal alem desem de inanılmaz dostluklar edindim. Özellikle boşanma dönemimde beni benden çok düşünen insanlar olduğunu fark ettim.
Ama şimdi bakamıyorum,aralarda fotoğraf ekleyip kaçıyorum. Başkalarının mutluluğunu kıskanmak değil,kendi mutsuzluğumu gözüme sokmak istemiyorum. Sanki benden başka herkes çok mutlu,herkes sevilen eş,herkes kocasının taptığı kadın bir tek benim istenmeyen. Ben ve oğlum tek terk edilen. Neden diyorum biz neden aile olamadık,neden başaramadım. Hani yuvayı dişi kuş yapardı,ben neden yapamadım. Arada bir bu ani arabesk düşüncelere dalıyorum,o an gidip onu öldürüp geri gelmek istiyorum. Sonra derin bir nefes alıyorum.Yavruyu düşünüyorum,bana sarılmasını,bana olan sevgisini ve güvenini. Sınırsız masumiyetini. Sen kaybettin diyorum,henüz farkında olmasanda.

Ne demiş Özdemir Asaf ;

'Ya farkıma vardığında,
Farkın kalmamış olursa'


Y.A