Boşanalı neredeyse 6 ay oldu. Çok farklı duygular hissettim bu süreç boyunca. Terk edilmekle ölüm acısı eş değermiş. Yasın 5 evresini de yaşadım.
- İnkar
- Öfke
- Pazarlık
- Depresyon
- Kabullenme
Öfke evresi en uzun süren evre oldu bende. Gerçekten gidip onu boğmak istediğim zamanlar oldu. '' Zamanla geçecek'' diyen herkese kızgın yağ döküp yakmak istedim,nasıl bu kadar basite indirgerler zaman acımı asla azaltamaz diye. Pazarlık çok sürmedi,depresyondan da sıkıldım hemen. Dedim nereye kadar hemen kabul edeyim dedim.
Zamanla bir şeyler değişmeye başladı. Ya da çoktan değişim başlamış ama ben fark etmemişim. Bu ara yavruda gene eski eve gitme isteği hortladı. Bu daha çok ben kızdığım ya da hayır dediğim zamanlara rastlayınca ,bunu bana karşı kullanabileceğini fark ettiğini düşündüm ve tepki vermemeye başladım. Zaten mümkün olduğunca götürüyorum babasının yanına. Bugün kendi kendime sordum ''Acaba olmaz ya pişman olsa gelse,yavru çok istese tekrar olur mu?'' Daha önce de ''noooo,nayır nolamaz '' derdim ama içimden ''keşke olsa'' diye geçirirdim.
Bugün ilk defa '' sanmıyorum,bence bitti artık ''cevabını verince çok şaşırdım ve çevreme baktım renkler daha mı koyuydu ne :) Baktım elimde yeni aldığım ruj,hep onun sevdiği pastel renkleri alır koyu renk ruj beğenmezdim. Elimdeki ruju sürdüm kıpkırmızı :) Şöyle bir baktım,yakıştı beeee dedim.
Yakışır tabii. Sepya tonlarından filtresiz hayata geçtik sekerimmmm
YanıtlaSil