Bazen aldığımız kararlara gayet güzel uyarız, bazen de ufak kaçamaklar yaparız. Boşanma süreci sadece yaşayanın bilebileceği saçma ve sancılı bir süreç. Özellikle ortada küçük bir çocuk varsa,ortamı yumuşatmak, her şeye rağmen idare eden olmak, bazen susmak ve görmezden gelmek hep annelere düşüyor. Bu görev bazen bizi motive ediyor,bazen de yoruyor.
Ama ne olursa olsun,anneysen bu durumda 1-0 öndesin. Evladın yanı başındaysa hele, Koca olmuş, olmamış, gitmiş, geri gelmiş pek de anlamı yok bunların. Hele gitmeyi o seçtiyse.
Dışarıdan bakınca kolay görünmüyor,bizzat içinde yaşıyorum bu durumları. Benim de gel-gitlerim oluyor. Zaten belki de sağlıklı olan bu,yılların, uzun bir evliliğin ardından bıçak gibi kesilemiyor duygular. Ne hale geliyor? Yıpranıyor,yıpranıyor ve kopuyor. Kısa bir süre önce bu durumu ben de yaşadım. ''Acaba...'' lar kafamda gitti geldi ki kendi kendime yarattığım bir durumdu belkide. Neyse ki karşınızdaki özünü ve bencilliğini koruduğu sürece siz de normal hayatınıza ve rutininize geri dönüp ''Aaaaaa napıyorum ben'' diyebiliyorsunuz hemen.
Gel-gitler olabilir ama sadece içinizde,ilişkide değil. Giden gelmiyor,gelse de o gelen giden olmuyor.
Kalansa bambaşka hayallerde ve dünyalarda oluyor :)
